De wegwijzer van de verleden tijd heeft me hopeloos en gestoord getikt. Ik weet al dat zout in een wonde pikt. Ik herleef dus alles met bakken spijt. Men kan veel beloven en beweren over z'n geduld en helende kracht. Wat heb ik belachelijk lang gedacht dat ik van de tijd zou kunnen leren. Secondes lang verdwijnt het steeds voorgoed. Altijd maar weer die vervloekte dromen. Door hoop ontluiken die in overvloed. Mijn tranen doen steeds meer zout toestromen. Ik weet ook niet hoe het nu verder moet want m'n toekomst zal nooit echt uitkomen.

door Sanne Leenders